Movember Ride 2021
Bij mijn vorige werkgever Kraft Heinz werd jarenlang veel aandacht besteed aan de Movember-actie. Een actie waarbij geld wordt opgehaald voor Movember, een liefdadigheidsinstelling die zich inzet om de gezondheid van de man te veranderen.
Met name richt men zich op het vergroten van het bewust zijn omtrent prostaatkanker, teelbalkanker, mentale gezondheidsproblemen en de preventie van zelfmoord.
Jarenlang had ik mij beperkt tot het sponsoren van collega’s die hun snor lieten staan of een andere uitdaging aangingen, maar in 2021 besloot ik – misschien ook wel door de lastige COVID-19 tijd die we achter ons hadden gelaten (dachten wij) – om zelf ook een uitdaging aan te gaan. Ik besloot om in mijn eentje een route te gaan fietsen vanuit mijn huis langs de vier belangrijkste kanker-centra in Nederland. Een tocht van ver over de 200 kilometer. Dat moet toch wel een aardig sponsorbedrag opleveren, zou je denken.
Op 11 november 2021 om kwart over zeven in de ochtend stond ik klaar voor vertrek. Een dikke verstraler op het stuur, een knipperend achterlicht en achterzakken vol met eten ging ik van start.
Het plan was om met de klok mee te fietsen en dat betekende dat ik eerst koers zou zetten richting Rotterdam.
Net voor Lopik was de zon voldoende op om de verlichting op de fiets uit te doen. Helaas was het miezerig weer en viel er van de zon weinig te genieten. Na anderhalf uur reed ik Schoonhoven binnen en in een klein tentje naast de veerpont dronk ik een heerlijke dubbele espresso. Na een minuutje op twintig vatte ik de tocht weer aan en vervolgde ik mijn weg langs de Lek richting mijn eerste echte stop.
Gelukkig was het zicht onderweg, ondanks de laaghangende bewolking, nog prima. Daarom werd ik getrakteerd op een fraai uitzicht op de windmolens van Kinderdijk. Ik moet eerlijk toegeven dat ik Kinderdijk nog nooit bezocht heb. Dat is natuurlijk wel raar voor een Nederlander 🙂
Niet lang daarna reed ik Rotterdam binnen en via de Maasboulevard en de Boompjes kwam ik na 3,5 uur aan bij het Erasmus Medisch Centrum waar de Daniel Den Hoed kliniek is gevestigd. Uit respect voor patiënten, familie en artsen ben ik natuurlijk niet naar binnen gegaan voor een foto. Maar om aan mijn sponsoren te bewijzen – niet iedereen snapt Strava 🙂 – dat ik daadwerkelijk bij de kliniek ben geweest maakte ik een foto van de hoofdingang.
Na Rotterdam was het tijd voor het langste stuk tussen twee centra, namelijk van Rotterdam naar Amsterdam: bijna 80 kilometer. Rotterdam uitrijden is niet persé de fraaiste route, maar de weg naar Delft voerde mij toch over fraaie achterafweggetjes. In Delft was iemand bereid om een foto te nemen. Gelukkig was het ook eindelijk opgehouden met regenen. Dat mocht ik wel, want ik begon een beetje doorweekt te raken. Na de foto ging ik weer verder richting het noorden. Volgende doel was Leiden, lange tijd mijn Stadje, om daar te gaan lunchen.
Uiteindelijk werd het Leiderdorp waar ik na iets meer dan 4 uur en een kwartier zuivere fietstijd en 118 km neerstreek voor een goede warme lunch. Eindelijk even de natte handschoenen en wielertrui uit en opwarmen bij een brandende haardvuur. Na driekwartier moest ik mezelf echt even streng toespreken, want de warmte was wel erg fijn. Maar met het goede doel voor ogen stapte ik weer op de fiets.
De route door de Bollenstreek en langs de Westeinderplassen leidde mij naar het – op zijn zachts gezegd – niet zo pittoreske Schiphol. Gelukkig liet ik deze betonjungle snel achter mij en via het Amsterdamse Bos en de Bosbaan kwam ik eindelijk aan in Amsterdam, waar mijn eerste stop het VUMC was. Voor mij een speciale plek, omdat daar een van mijn eerste huisgenootjes in Leiden, die kanker had, opgenomen is geweest vlak voordat ze naar huis ging om te sterven.
Nadat ik zojuist het langste stuk tussen twee centra achter de rug had, was het tijd voor het korte stuk. Naar het Antonie van Leeuwenhoek Centrum was het nog maar 4,5 kilometer. Na snel vanaf de openbare weg een foto gemaakt te hebben van het logo fietste ik snel naar mijn geplande pauzestop bij Vascobelo aan de Zuidas. De bedoeling was dat ik daar mijn collega’s zou treffen die aan het werk zouden zijn in hetzelfde gebouw. Maar helaas, door COVID-19 maatregelen was die dag iedereen thuis aan het werk.
Na weer een dubbele espresso en een echt Coca Cola had ik weer voldoende energie om de laatste 70 kilometer aan te vallen. Op weg naar Utrecht! Net voorbij Weesp reed ik het Gooi in en werden de fietspaden lang en om eerlijk gezin ook een beetje saai. Ik denk dat hier het slechte weer en de vermoeidheid sprak aangezien dat stuk van Nederland op een zonnige weekend-dag echt wel mooi is.
Ergens vlak voor Kortehoef was het inmiddels al aardig donker geworden en dus gingen de fietslampen weer aan. Ik kreeg het nu pas echt zwaar. De kou en de regen en de vele kilometers begonnen zijn tol te eisen. Zo’n tocht in je eentje fietsen is natuurlijk ook een gevecht tegen jezelf en je gedachtes. Niet dat ik somber ben ingesteld, maar heel lang tegen jezelf praten in stilte is pittig. Zeker voor iemand als ik, die graag publiek heeft.
Via Maartensdijk en Groenekan belandde ik echter weer op bekend terrein en kon ik de stal in Odijk bijna ruiken. Nog even bij de Bilt het tunneltje onder de A28 door en dan via Rijnauwen en Bunnik naar huis.
Maar eerst moest ik op de Uithof nog de ingang van het Prinses Maxima Centrum vinden. Dat lukte, maar het lukte mij niet meer om de camera scherp te krijgen. Na 216 kilometer had ik mijn uitdaging wel mooi volbracht. Maar een euforisch gevoel had ik niet echt op dat moment. Het hielp natuurlijk niet dat ik in mijn eentje in het donker voor de deur van een centrum voor zieke kinderen stond. Gelukkig was het nog geen tien kilometer naar huis.
Een kleine 20 minuutjes later was ik eindelijk thuis, waar ik werd opgewacht door mijn vier vrouwen. Na iets meer dan 225 km, bijna 8,5 uur zuivere fietstijd en 11 uur en 39 minuten onderweg te zijn geweest had ik eindelijk volbracht wat ik me had voorgenomen en waarvoor mijn sponsoren mij hadden beloond.
Mijn welverdiende beloning was een mooie zelfgemaakte medaille van mijn dochters en het mooie bedrag van € 755,69. Als klap op de vuurpij mocht ik ’s avonds nog een lekker sportmassage ontvangen n de beautysalon in het dorp.
De tocht was pittig en af en toe had ik het zwaar, maar het was allemaal prima te doen. Ik zou het zo weer doen!
